دانشنامه گردشگری نی‌ریز

نوشته‌ها

رشته‌کوه‌های عظیم زاگرس که از شمال غربی ایران به جنوب کشیده شده است، در استان فارس و سپس در امتداد خود به شرق به‌تدریج ارتفاع خود را ازدست‌داده و به‌صورت رشته‌کوه‌های پهناوری گسترده می‌گردد. کوه‌های زاگرس در حوالی این دریاچه‌ها همه به‌موازات هم در جهت شرقی غربی امتداد دارند. از فرسایش این کوه‌ها دشت‌های کم‌عرض، طولانی و حاصلخیزی به وجود آمده است. دریاچه‌های طشک و بختگان در غرب یکی از وسیع‌ترین این دشت‌ها قرارگرفته است که سراسر آن با آب رودخانه کُر سیراب می‌شود.

کر تنها رودخانه بزرگ استان است که به دریا نمی‌رسد. همه آب این حوزه سرانجام به دریاچه‌ها می‌ریزند. در قسمت‌های جنوبی زاگرس رودخانه‌های پر آب توانسته‌اند چندین رشته‌کوه را بریده و خود را به دریا برسانند.  چندین رشته‌کوه را بریده و خود را به دریا برسانند. سرچشمه رود کر از دامنه‌های شرقی قله‌های دنا است، چشمه‌های پرآبی که از این دامنه می‌جوشند به‌هم‌پیوسته و شاخه اصلی کر را تشکیل می‌دهند، این آب پس از گذشتن از آبشارها و تنگه‌های بسیار زیبا به سد درود زن می‌رسد، آنجا ذخیره می‌شود و در فصل مناسب پس از سیراب کردن دشت‌های رامجرد، بیضا و آهو چر، رودخانه سیوند به آن پیوسته دشت‌های کربال را مشروب کرده و بالاخره به دریاچه بختگان می‌رسد.

در سال‌های پرباران دریاچه بختگان وسعت زیادی پیدا می‌کند و آب آن در محل دوشاخ کربال به دریاچه طشک که در شمال آن قرارگرفته سرریز می‌کند. آب دریاچه طشک از چشمه‌های گمبون، زهشک‌های غرب دریاچه و باران و سیلاب‌ها تأمین می‌شود. میزان بارندگی در این حوالی متعادل نیست و به سمت شرق به‌تدریج کم می‌شود. به‌طور متوسط بارندگی سالیانه کمتر از ۳۰۰ میلی‌متر است. به دلیل نامنظم بودن میزان بارندگی وسعت دریاچه‌ها کم‌وزیاد می‌شود و بالطبع شوری، مواد غذایی و رشد گیاهان دائماً در تغییر است.

جنگل‌های بلوط زاگرس که در مجاورت شیراز پایان می‌پذیرد در این منطقه به دلیل کاهش ارتفاع و افزایش گرما تبدیل به جنگل بنه و بادام‌کوهی می‌شود. از شمال دریاچه طشک تا حوالی ارسنجان بخشی از انبوه‌ترین جنگل‌های بنه استان فارس را می‌توان مشاهده نمود. در ارتفاعات بالای ۲۵۰۰ متر تکه‌های نه‌چندان وسیعی از جنگل ارس در سر قله‌ها دیده می‌شود. دامنه‌های پایین اغلب از بادام‌کوهی و تنگس پوشیده شده است. البته این پوشش جنگلی تنها در مناطق کوهستانی دور از شهرها پابرجاست.

در دشت‌ها همه زمین‌ها به زیر کشت رفته و از پوشش اولیه چیزی باقی نمانده است. همه این دشت‌ها به مراکز کشاورزی پررونقی تبدیل‌شده‌اند. مردم این نواحی از روزگاران قدیم کشاورزان سخت‌کوشی بوده‌اند. آثار و بقایای بناهای تاریخی از قبیل، تخت جمشید، معابد و آتشکده‌ها در این دشت‌ها مؤید این امر است. مردم منطقه یک وجب زمین قابل‌کشت را به حال خود رها نکرده‌اند. آن‌ها حتی کوه‌ها، کمرها و دره‌های بی‌آب را به باغ‌های میوه وسیع و بیکران تبدیل نموده‌اند. وقتی انسان متجاوز از صدها هزار هکتار باغ میوه دیم را که در کوه‌ها و دشت‌های بی‌آب این مناطق احداث‌شده می‌بینند بی‌اختیار در برابر عظمت سخت‌کوشی مردم سر تعظیم فرود می‌آورد. بخش عمده این باغ‌ها را انجیر خوشمزه و معروف استهبان تشکیل می‌دهد که همه‌ساله مقداری از میوه آن به کشورهای عربی صادر می‌شود. در استهبان زعفران بسیار خوبی هم به عمل می‌آید که البته به دلیل کم‌آبی منطقه سطح زیر کشت و درنتیجه محصول آن چندان زیاد نیست. 

نام:
ايميل:
وب:
شماره امنيتي: