دانشنامه گردشگری نی‌ریز

نوشته‌ها

۱۳۸۵/۳/۱۰- در حالی‌ که دریاچه بختگان به‌عنوان دومین دریاچه بزرگ ایران بعد از ارومیه، هرروز بیش از گذشته دچار خشکیدگی و کم‌آبی می‌شد، «هاینس لوفلر» استاد دانشگاه و پژوهشگر اتریشی که بعد از جنگ جهانی دوم مدت‌ها روی دریاچه بختگان تحقیقات به عمل‌آورده بود با مراجعه به دفتر سفارت ایران در وین خواستار توجه جدی دولت ایران به این دریاچه می‌شود. این استاد دانشگاه که در آن زمان ۷۹ سال سن داشت در مورد دلایل مطالعاتش درباره دریاچه بختگان گفته بود: در دوران دانشجویی درباره این دریاچه مطالعه کرده و از همان موقع تصمیم گرفته است که این دریاچه را ببیند. به همین علت از سال ۱۹۴۷ ‪ میلادی شروع به جمع‌آوری سرمایه کرده و پس از دو سال به همراه یکی دیگر از دوستان خود در آوریل ۱۳۴۹ این سفر علمی تحقیقاتی را از وین به مقصد ایران و سپس بختگان آغاز کردم. در این سفر تحقیقاتی و علمی حدود ۱۴ ماه در ایران زندگی و ۲۴ هزار کیلومتر از خاک ایران را طی کردم.

این استاد دانشگاه درباره ویژگی‌های بختگان می‌گوید: من تمام دریاچه‌های دنیا را دیده و درباره آن‌ها مطالعه کرده‌ام، هیچ دریاچه‌ای ویژگی‌های منحصربه‌فرد بختگان را ندارد. این پژوهشگر اتریشی که تحقیقات عملی خود را در مقاله‌ها و گزارش‌های متعددی به چاپ رسانده است، افزود: این دریاچه از نوع حلقومی است و در زمستان آب شیرین در سمت شرق و در تابستان آب‌شور در سمت غرب آن جاری است و هیچ دریاچه دیگری در جهان این ویژگی را ندارد.

پروفسور لوفلر با ابراز تأسف از وضعیت پیرامونی بختگان که در حال محو شدن از روی نقشه جهان است تأکید کرده بود: به دلیل افزایش جمعیت در این منطقه، توسعه زمین‌های کشاورزی و مصرف زیاد آب، اکنون این دریاچه با خطر جدی روبه‌رو است و باید تلاش کرد که این خطرات را از بین برد یا کاهش داد. با توجه به آنکه سطح آب این دریاچه به‌سرعت در حال کم شدن است، باید برنامه‌ریزی شود که بخشی از آبی که به مصرف آبیاری زمین‌های کشاورزی اطراف می‌رسد، به سمت دریاچه جاری شود، چراکه اگر در زمینه‌ی آبیاری و هدایت آن برنامه‌ریزی نشود، این دریاچه به‌سرعت خشک خواهد شد.

این استاد دانشگاه گفت: من از سازمان آموزشی، علمی، فرهنگی ملل متحد (یونسکو) درخواست می‌کنم که توجه خاصی به این دریاچه طبیعی استثنایی نشان دهد و ضمن همکاری با ایران برای حفاظت از آن اقدام کند. این استاد دانشگاه که آخرین بار در سال ۲۰۰۲ به ایران آمده است، در پاسخ به این پرسش که با توجه به شناختی که از محیط جغرافیایی ایران دارد، چه مناطق مهم دیگری در ایران وجود دارد، گفت: مازندران و جنگل‌های آنکه اکنون بسیاری از مساحت آن از بین رفته است، ازجمله این مناطق است. لوفلر همچنین کوه‌های مریوان، رشته‌کوه‌های زاگرس، قله دماوند، دریاچه هامون و مناطق پیرامونی آن را از دیگر مناطق مهم و قابل سرمایه‌گذاری برای ایران توصیف کرده بود که اتفاقاً تمامی این مناطق در چهار دهه اخیر به‌شدت دستخوش آسیب شده است. او خاطرنشان کرده بود: پیام من برای مسئولان در ایران نجات این دریاچه در آخرین لحظه‌هاست؛ اما این پیام هم همچون پیام ده‌ها کارشناس و فعال محیط‌زیست همچون زنده‌یاد کامبیز بهرام سلطانی و ده‌ها گروه زیست‌محیطی فعال در استان فارس به‌ویژه در شهرستان استهبان هرگز جدی تلقی نشد و امروز بختگان، این بخت ازدست‌رفته ایران می‌رود تا سرنوشتی همچون سرنوشت گلستان و ارومیه پیدا کند با این تفاوت که همه آنچه بر سر دو تا از بهترین پارک‌های ملی کشورمان در دهه‌های گذشته آمده امروز قرار است در سال ۱۳۹۳ بر سر این دریاچه آوار شود. دریاچه‌ای که کاملاً از سوی دستگاه متولی فراموش‌شده و سرنوشتش به دست نمایندگان مجلس، وزارت نیرو، سازمان زمین‌شناسی، وزارت جهاد کشاورزی و وزارت صنعت و معدن افتاده است.

این مطلب برگرفته از مقاله چاپ‌شده مورخ ۱۳۹۳/۱۱/۱۸،  شماره ۳۱۷۵ روزنامه اعتماد با عنوان "جاده‌سازی در پارک ملی بختگان آغاز شد" است که مطابق نامه مورخ ۱۳۹۳/۱۲/۲ با اجازه رسمی روزنامه اعتماد در دانشنامه شهرستان نی‌ریز ما منتشر می‌شود.

نام:
ايميل:
وب:
شماره امنيتي: