دانشنامه مشاهیر نی‌ریز

نوشته‌ها

     معین ‏الدین از فقیهان، محدّثان و مفسّران نامدار سده ۹ ه . ق. بود. در برخى منابع به اعتبار لقب پدرش - صفى‏ الدین - به او نسبت صفوى داده‏ اند .
    وى در ۱۸ جمادى الاولى سال ۸۳۲ ه . ق. در ایج به دنیا آمد و در همانجا نشو و نما یافت. او نخست نزد پدرش به فراگیرى علوم ادبى و دینى پرداخت، پس از آن، معانى و بیان را نزد پسر عمویش، قطب الدین عیسى بن عفیف الدین محمد خواند . معین الدین با انگیزه فراگیرى بیشتر به نقاط مختلف سفر کرد. او کتاب حاشیه شرح المطالع جرجانى  را در کرمان نزد مولا على، یکى از شاگردانِ سید شریف جرجانى و در خراسان نزد خواجه على، شاگردِ دیگر جرجانى، خواند. همچنین شرح مواقف را نزد محمد جاجرمى فراگرفت. پس از آن، به ایج بازگشت و مدّتى منصب افتاء و تدریس داشت. وى در سال ۸۶۷ ه . ق. به مکه مکرمه رفت و بیش از ده سال متوالى در آنجا ماند. در مکه از عالمان و دانشمندان بسیارى اجازه دریافت کرد، که از آن جمله‏ اند: ابوالفتح مراغى، محب الدین مطرى، تقى الدین بن فهد، محمد بن على صالحى مکى و شمس الدین محمد بن محمد بن عمر بن اعسر.
     معین الدین در مدّت اقامتش در مکه مکرمه به تدریس و تألیف نیز اشتغال ورزید. به گفته سخاوى، جماعت بسیارى از او بهره یافتند. سخاوى خود بارها صحبت او را دریافت . از دیگر شاگردان او مى‏توان رکن‏الدین على بن عمادالدین ابراهیم ایجى را نام برد .
    معین الدین پس از آن به جهرم رفت و به تدریس و تألیف پرداخت .
    او سرانجام در سال ۹۰۶ ه . ق. وفات یافت . برخى منابع، تاریخِ فوت او را ۹۰۵ ه . ق. ذکر کرده‏اند ، امّا با توجه به تاریخ تألیف برخى آثارش، تاریخ نخست صحیح‏تر به نظر مى‏رسد.
    معین الدین پسرى به نام زین الدین على داشت. او در حدود ۸۵۴ ه . ق. به دنیا آمد، در جوانى با دختر عمّه‏ اش حلیمه موسوم به عابده ازدواج کرد. در سال ۸۹۴ ه . ق. به حج رفت ولیکن دوباره به ایج بازگشت . احتمالاً در اواسط نیمه سده ۱۰ ه . ق. وفات یافت.
 

نام:
ايميل:
وب:
شماره امنيتي: