دانشنامه مشاهیر نی‌ریز

نوشته‌ها

      او محدث توانا و برجسته فارس در سده هفتم و هشتم هجرى قمرى بود.
     وى نزد پدرش و عالمان و محدثان آن زمان از جمله عماد الدین بن کثیر، مفسر و محدّث مشهور (متوفى ۷۷۴ ه . ق.) حدیث آموخت و از آنان اجازه روایت دریافت کرد.
     سخاوى که در کتاب التاریخ الکبیر به تفصیل از او یاد کرده، درباره او گفته است که بسیارى از متون حدیث را از حفظ داشته و در تشخیص حدیث صحیح از سقیم بسیار توانا بوده است. ابن جزرى نیز که او را در لار ملاقات کرده، وى را فردى بى‏ مانند و بى‏ نظیر خوانده است. او مذهب خود را از شافعى به حنبلى تغییر داد و به همین سبب مورد طرد و رد پدرش واقع شد، امّا بعدها پدر او را بخشید.
     محب‏ الدین پس از تکمیل تحصیلات خود به تدریس حدیث پرداخت. شاگردان بسیارى در حلقه درس او شرکت جستند که مهمترین آنان عبارت بودند از دو برادرش، ابوبکر عفیف الدین محمد و صفى ‏الدین عبد الرحمن، که از او کوچکتر بودند و در سال ۸۲۱ ه . ق. از او اجازه روایت دریافت کردند، و همچنین پسر برادرش، ابوعبیداللّه علاء الدین محمّد.
     او سرانجام در دهه سوّم سده ۹ ه . ق. وفات یافت.  تاریخ دقیق فوت او و همچنین مدفن او بر ما دانسته نیست.
     از او فرزندى به نام قطب الدین محمد باقى ماند. قطب الدین محمد نیز فقط یک فرزند به نام جلال الدین عبدالله داشت.  جلال الدین عبدالله با دختر عموى پدرش ـ حلیمه دختر صفى الدین عبدالرحمن ـ ازدواج کرد که ثمره این ازدواج، دخترى به نام عابده [ یا عایده ] بود.
جلال الدین در سنین جوانى در سال ۸۶۰ ه . ق. وفات یافت.
     دخترش عابده به ازدواج پسر دایى ‏اش، على بن معین الدین محمد، درآمد، امّا پس از مدّتى از او جدا شد و با شریف الدین رمیثه بن برکات بن حسن بن عجلان ازدواج کرد، امّا از او نیز جدا شد و از آن پس نزد دایى‏اش، سید نورالدین احمدبن صفى الدین عبدالرحمن ماند .
 

نام:
ايميل:
وب:
شماره امنيتي: