دانشنامه نی‌ریز و دفاع مقدس

نوشته‌ها

سال ۱۳۴۴، کودکی در شهرستان نی‌ریز، میان خانواده‌ای متدین و مذهبی به دنیا آمد که چون یاس سپید، پاک و بی‌آلایش بود و چهره او نشان از مهربانی داشت. لب‌های سرخ‌فامش گلبرگ‌های سرخ شقایق را می‌ماند که حکایت از شور شهادت و عشق به سالار شهیدان می‌کرد. پدرش که از علاقه‌مندان و دوستداران اهل‌بیت عصمت و طهارت (ع) بود، کودک نورسیده را در آغوش کشید و با زمزمه خوش اذان و اقامه در گوش‌های کوچک، ولی شنوای وی، نام او را محمدحسین نهاد. این کودک شیرین زندگی را در کنار خانواده آغاز کرد و با قوی شدن بازوان و استقامت یافتن پاهایش، راهی دبستان فاطمه طباطبایی شهرستان نی‌ریز شد. تحصیلات را تا پنجم ابتدایی ادامه داد سپس ترک تحصیل کرد. از همان دوران کودکی ذهنی عاشق و روحی بزرگ داشت. باگذشت زمان و شروع انقلاب اسلامی و پیروزی آن به مسجد روی آورد و در جلسات قرآن و گروه‌های مقاومت مساجد شرکت کرد. بعد از آغاز جنگ تحمیلی، آتش عشق الهی در او شعله‌ور گردید و او دیگر نمی‌توانست خود را در قفس تنگ این دنیا اسیر و پروبال بسته ببیند. به انگیزه دفاع از اسلام و میهن اسلامی، به‌سوی ستاد اعزام نیروی سپاه پاسداران رفت و در سال ۱۳۶۲، برای اولین بار به جبهه اعزام شد. پس‌ازآن بارها در مناطق نبرد حضور یافت و علیه دشمن متجاوز مبارزه کرد. هر بار که به جبهه می‌رفت، خاطرات فراوانی را از خود بر جای می‌گذاشت. مادر محمدحسین می‌گوید: هر بار که به جبهه اعزام می‌شد، برای خداحافظی می‌آمد و خطاب به من و خواهرانش می‌گفت: «اگر من شهید شدم در مرگم اشک نریزید، زیرا که خون من از خون دیگران و از سرور شهیدان، حسین (ع) رنگین‌تر نیست و شما خواهرانم زینب گونه رفتار کنید. مخصوصاً حجابتان را رعایت کنید.»
۱۳۶۴/۱۱/۲۷ در منطقه فاو، مرغ‌دلش هوای پرواز کرد و قفس دنیای خاکی برای روح آسمانی او تنگ شد. ناگهان پیک حق، بانگ «ارجعی» برآورد و عاشقان دیار دوست را به وادی وصل فراخواند. محمدحسین باجان دل پیام دوست را شنید و با تقدیم جان، در آغوش عروس شهادت و در جوار رحمت الهی آرام گرفت. او به جمع افلاکیان رفت و ما خاکیان را با مسئولیت حفظ و پاسداری از خون و راه خود باقی گذاشت. پیکر مطهرش در گلزار شهدای نی‌ریز به خاک سپرده‌شده است.
روحش شاد و نامش جاودان

نام:
ايميل:
وب:
شماره امنيتي: